Floransalı Büyükşehir Bölüm Koltuğu

Daha sonra S. Reparata olarak adlandırılan Katedral Bölümü hakkında ilk belgelenmiş bilgi, Batı Hıristiyanlığı boyunca yayılmaya tanık olduğumuz sekizinci yüzyılın ilk yarısına kadar uzanır.
toplum yaşamının laik din adamları arasında.

Gregoryen reformu sırasında (XNUMX. yüzyıl), kanonik kolej de Floransa'daki görevlerini ve yapılarını daha net bir şekilde belirledi.
Diğer şeylerin yanı sıra, on dördüncü yüzyıla kadar, üyeleri arasından sıklıkla seçilen piskoposu seçme hakkına sahipti.

Floransa Bölümü'nün değerli diplomatik fonunun en eski parşömenlerinin Renato Piattoli (1938) tarafından düzenlenen baskısı, "rahibin" tarihindeki ilk aşamaları ve dinamiklerini hem piskoposun otoritesine yönelik olarak yeniden inşa etmeyi mümkün kıldı. ve sivil kurumlardır.

İkincisinin şehrin ve piskoposluğun dini yaşamına artan müdahalesi, bilindiği gibi, XNUMX. yüzyılın sonunda, yeni S. Maria del Fiore Katedrali'nin inşası için büyük taahhüt tarafından taçlandırıldı. XNUMX. yüzyılda.. Belediyenin ve sözde "Sanat"ın bu aktivizmi, (Arte della Lana tarafından sayısız kanoniklerin kurulmasıyla birlikte) hassas yararlanıcı malzemeye ve ibadet uygulamasına tecavüz etmek için mimari hedeflerin çok ötesine geçti.

Katedral Bölümünün Floransa'nın siyasi ve sosyal sahnesindeki merkeziliği, büyük kanonik ofislerin atananları arasında şehir yönetici sınıfının temsilcilerinin sürekli mevcudiyeti ile kanıtlanır. Büyük Floransalı ailelerin Katedral kanonikleri üzerindeki hegemonyası, Minerbetti, Gianfigliazzi, Medici, Strozzi, Corsini, Albizi gibi ailelerin sık sık ortaya çıkmasıyla kendini gösterdi. Örneğin, daha sonra Papa Leo X olan Floransalı Giovanni de 'Medici Bölümüne aitti.
Marsilio Ficino gibi kültürlü insanlardan ya da Ven gibi kutsal bir yaşamdan yoksun değildi. Lorenzo M. Gianni.

Bu bölüme özel bir ilgi gösteren Floransalı Piskoposlar arasında S. Podio (X yüzyıl), Atto (XI yüzyıl), Ardingo (1231-1249), Antonio d'Orso, S. Reparata'nın eski kanonu ve başrahibi, Floransalı Piskoposluk Arşivlerde el yazmaları halinde korunan, bilinen ilk Bölüm Anayasalarını borçlu olduğumuz 1309-1321. XNUMX. yüzyılda, Başpiskopos S. Antonino Pierozzi, kanonlara emanet edilen bir halk kütüphanesine göre Niccolò V'nin papalık boğalarının uygulayıcısıydı.

Kütüphane, Büyük Dük'ün kararıyla ciltler ve kodekslerin Laurenziana ve Magliabechiana Kütüphanelerine aktarıldığı XNUMX. yüzyıla kadar canlı kaldı.

Orta çağda, Rönesans boyunca ve nispeten yakın zamanlara kadar, Katedral Bölümü ile bugün hala sahip olunan binalarda mevcut Via dello Stüdyosunda bulunan Florentine Stüdyosu arasında var olan yakın bağlantıya da dikkat edin. Opera del Duomo.

Diğer şeylerin yanı sıra, eski "Stüdyo" nun varisi olan mevcut Floransa Üniversitesi'nin amblemi, hala kanonik kolejimizin armasını oluşturan "seraph" ı (beyaz bir arka plan üzerinde kırmızı bir seraph, " galero "Apostolik protonerlere ait).

Florentine Metropolitan Chapter, tarihi boyunca, Anayasasını birkaç kez yenilemiştir. İlk bilinenler Piskopos Antonio D'Orso tarafından 1309'da onaylananlardır; ikincisi, 17 Ocak 2013'te Başpiskopos Giuseppe Betori tarafından onaylandı.

Şu anda kolej, Bölüm'ü dinledikten sonra Başpiskopos tarafından atanan on iki Canon ve altı Onursal Canon'dan oluşuyor. Kanunlar arasında bir Onur, Başrahip ve dört Makam vardır: Teklif, Hapishane ve iki Camerlenghi.

Başrahip sadece fahri bir unvandır. 1984 yılına kadar - Bölüm ruhların bucak bakımından vazgeçtiğinde, şehir merkezindeki diğer kiliselere transfer edildiğinde - S. Maria del Fiore cemaatinin yönetiminden sorumluydu.

Kanonik kolej adına, Katedral, Vaftizhane ve St. Benedict'in ayinle ilgili bakımı Teklif Sahibine (veya Provost) emanet edilmiştir.

Hapishane, Uzlaşma ayininin idaresiyle ilgilenir.

İki Camerlenghi, Bölüm'ün yöneticileri ve genel savcılarıdır ve onun adına hareket ederek, Bölüm'ün, Katedral'in, Vaftizhane'nin ve San Benedetto'nun yasal temsilini yerine getirirler.

Papa X. Leo, 8 Ocak 1516 tarihli "In supremo militantis ecclesiae" Özeti ile Florentine Canons'u "Apostolik Makam noterleri" ilan etti; bu ayrıcalık XII. Clement tarafından 2 Ocak 1731 tarihli kısa "Apostolatus officium" ile onaylandı. VI. ve kıyafet giyerler.